صبا ایران به نقل از پارسینه: در سال های اخیر کپی برداری تلویزیون از برنامه های مشابه خارجی بار ها مسئله ساز شده است. برنامه «عصر جدید» احسان علیخانی تقلیدی روشن از برنامه استعدادیابی «امریکن گات تلنت» است و «دورهمی» مهران مدیری هم از یک نمونه هندی به نام «شب های کمدی با کاپیل» الگو گرفته شده است که دکور اولیه آن هم مو به مو تقلید شده بود. کپی برداری برنامه دورهمی از یک برنامه هندی در تازه ترین مورد از این کپی کاری ها باید به مسابقه «سیم آخر» با اجرای رضا رشید پور اشاره کرد. «سیم آخر» یک مسابقه اطلاعات عمومی است که در آن یک تیم سه نفره باید سعی کند با پاسخ صحیح به سوال ها بمب هر مرحله را خنثی کند و امتیاز و جایزه بیشتری را نصیب خود کند. در هر قسمت چند تیم سه نفره به شکل جدا شرکت می کنند، رقیب هر تیم سه نفره 7 بمب مسابقه است که باید سعی کنند در هر مرحله با پاسخ صحیح به سوال مربوط به هر بمب ان ها را خنثی کنند و در صورتی که سیم اشتباه به عنوان پاسخ بریده شود، بمب منفجر شده و موادی رنگی به صورت شرکت کنندگان پاشیده می شود.
این مسابقه، اما آن گونه که «تایمز اسرائیل» ادعا می کند، از مسابقه «بوم!» (صدای انفجار) الگوبرداری شده که سال 2014 روی آنتن رفته بود. تنها تفاوت های این دو مسابقه آن است که در نسخه اصلی یک تیم چهارنفره حضور داشته و تلاش می شده تا مجموعه ای از بمب ها با چهار سیم رنگی، به نشانه چهار جواب هر سوال، را خنثی کنند. در این مسابقه هم چنانچه سیم اشتباه قطع می شد، بمب منفجر شده و ماده ای کف مانند به شرکت کنندگان شلیک می شد. البته در نسخه های غیراسرائیلی تغییرات جزئی دیگری اعمال شده بود.
«کانال 12» رژیم اسرائیل که پخش کننده این مسابقه بوده، علی رغم آنکه از این کپی برداری پولی نصیبش نشده چندان ناراحت نیست و حتی به نظر می رسد از این مسئله رضایت هم دارند.
«ایدو روزنبلوم»، مجری «بوم!» به این شبکه گفته است که «قانونی یا غیرقانونی، در نهایت مردم، هم در اسرائیل و هم در ایران از مسابقه با بمب ها لذت برده اند.»
او اضافه کرد: «من هرگز تصور نمی کردم عبارت «ایران روی بمب اسرائیل دست گذاشت» بدین شکل عجیب غریب تملق آمیز و سرگرم کننده باشد.»
این برنامه اسرائیلی پس از پخش با استقبال گسترده ای مواجه شده بود و مجوز ساخت نمونه مشابه آن به ده ها کشور دیگر از جمله آرژانتین، برزیل، فیلیپین، فرانسه، ویتنام، اسپانیا، قزاقستان و آمریکا هم فروخته شد و این احتمال مطرح است که سازندگان «سیم آخر» بدون اطلاع از منشا اصلی و با کپی برداری از نمونه های دیگر به فکر ساخت آن افتاده باشند.
با وجود این، مسابقه «سیم آخر» را باید نشانه ای دیگر از ضعف ایده پردازی و نوآوری در سازمان عریض و طویل صدا و سیما دانست که نه در دوران انحصار عملکرد قابل قبولی داشت، و نه اکنون در رقابت با تلویزون های اینترنتی و شبکه های ماهواره ای چیزی برای عرضه دارد.